من استفاده از این نوع ادبیات رو دوست ندارم ولی این کار رو میکنم !
...من نمی دونم چرا این آدم ها این قدر از خود متشکر و ایضا بی ادب شدن...تعدادشون هم کم نیست ها ..زیاده..زیاد.
هرچی هم که پوچ تر و هیچ تر ..ادعاشون هم بیشتر و بیشتر.
اصولا چرا تو این خراب شده تعداد آدم های افتاده و متواضع اینقدر کم شده؟
گویا همه اعتماد به نفس زیاد رو با پر رویی یکی گرفتن و رفتن.. شاید هم یاد گرفتن که این روزا شرط زود رسیدن پرروییه..
آخه اگه تو رو قله ای( که خوب همه از این پایین می بینند و برات هلهله می کشند) و این دیگه گفتن نداره...
اگه هم که هیچ پخی نیستی (که می دونی نیستی) دیگه این همه منم منم ات چیه ؟؟!
..اینم بگم این حرفا بیش از اونکه از سر عصبانیت باشه از سر تعجبه !
آخه اون تیتری رو که تو داری که تو هر ثانیه سه هزار نفر دیگه هم قاب می گیرند می چسبونند به طاق ...اگه هم که بی اسم و رسمی و باز هم پر ادعا دیگه وای به حال اون بدبخت هایی که دمخورت اند و باید روزی هوار تا تهوع تحمل ات کنند..
برو آدم باش..مودب باش..دست هم از این حرکات پوپولیستی عوام فریبانه بردار.
بعد برو تا بری با خودت آشتی کنی .
با تشکر از شما (که اینقدر از خود متشکری)
تو یادت نیست
دلم تنگه برای من
برای تو که ما بودیم
اگر حتی سری از هم سوا بودیم
ما بودیم
تو اما هیچ یادت نیست
وگر فرسنگ ها دور از خدا بودیم
هزاران دست
میلیون ها سر انگشت دعا بود
تو اما هیچ یادت نیست
تو یادت نیست ما بودیم
اما این من بی تو
دلم تنگه برای تو
دلم تنگه برای تو
دلم تنگه برای من
برای اون من با تو
چه شبهایی که نشمردم
به روی فرش رویاها قدم هاتو
چه شبهایی که نشمردم
طنین گرم و دلچسب نفس هاتو
تو اما هیچ یادت نیست
تو یادت نیست ما بودیم
اما این من بی تو
دلم تنگه برای تو
دلم تنگه برای تو
آژیر قرمز :اعلام خطر........
...جامعه ایرانی ما این روزها به شدت اسیدی شده...آدم هایی که روزگاری ما بودن به تدریج تبدیل به ۷۰.۰۰۰.۰۰۰ من شدند و با افزایش اسیدیته جامعه این من ها هم در حال متلاشی شدن هستند.
همین آدم هایی که تا دیروز ازشون گله می کردم که چرا فقط به فکر خودشون هستندو ذره ای برای حیات جمعی شون ارزش قایل نیستند...امروز دیگه حتی برای خودشون هم بی ارزش شدند...حتی برای عزیزترین هاشون( فرزندانشون..برادر و خواهر های تنی اشون )!!!
این محیط اسیدی بعد از حل کردن اون هفتاد میلیون رشته پیوندی و تفکیک اونها به واحد های انسانی مجزا ..امروز شروع به تجزیه و حل کردن تک تک ما کرده.
دست ها و پاهای قطع شده ...چشمهای از حدقه در آمده...مغزهای از کاسه سر بیرون ریخته...هیچ عضوی از اعضاء بدن گویی که سر جای خودش نیست و از کنترل قدرت مرکزی ای به نام مغز خارج شده.
من ها دارند تجزیه میشن و این یعنی اعلان خطر:
من به روشنی می بینم که آینده خطرناکی در انتظار ماست...
این علامت بسیار خطر ناکیه.
چه باید کرد؟
از خودتون بپرسید چه باید کرد.؟
با تشکر از شما