تو یادت نیست
دلم تنگه برای من
برای تو که ما بودیم
اگر حتی سری از هم سوا بودیم
ما بودیم
تو اما هیچ یادت نیست
وگر فرسنگ ها دور از خدا بودیم
هزاران دست
میلیون ها سر انگشت دعا بود
تو اما هیچ یادت نیست
تو یادت نیست ما بودیم
اما این من بی تو
دلم تنگه برای تو
دلم تنگه برای تو
دلم تنگه برای من
برای اون من با تو
چه شبهایی که نشمردم
به روی فرش رویاها قدم هاتو
چه شبهایی که نشمردم
طنین گرم و دلچسب نفس هاتو
تو اما هیچ یادت نیست
تو یادت نیست ما بودیم
اما این من بی تو
دلم تنگه برای تو
دلم تنگه برای تو
آژیر قرمز :اعلام خطر........
...جامعه ایرانی ما این روزها به شدت اسیدی شده...آدم هایی که روزگاری ما بودن به تدریج تبدیل به ۷۰.۰۰۰.۰۰۰ من شدند و با افزایش اسیدیته جامعه این من ها هم در حال متلاشی شدن هستند.
همین آدم هایی که تا دیروز ازشون گله می کردم که چرا فقط به فکر خودشون هستندو ذره ای برای حیات جمعی شون ارزش قایل نیستند...امروز دیگه حتی برای خودشون هم بی ارزش شدند...حتی برای عزیزترین هاشون( فرزندانشون..برادر و خواهر های تنی اشون )!!!
این محیط اسیدی بعد از حل کردن اون هفتاد میلیون رشته پیوندی و تفکیک اونها به واحد های انسانی مجزا ..امروز شروع به تجزیه و حل کردن تک تک ما کرده.
دست ها و پاهای قطع شده ...چشمهای از حدقه در آمده...مغزهای از کاسه سر بیرون ریخته...هیچ عضوی از اعضاء بدن گویی که سر جای خودش نیست و از کنترل قدرت مرکزی ای به نام مغز خارج شده.
من ها دارند تجزیه میشن و این یعنی اعلان خطر:
من به روشنی می بینم که آینده خطرناکی در انتظار ماست...
این علامت بسیار خطر ناکیه.
چه باید کرد؟
از خودتون بپرسید چه باید کرد.؟
با تشکر از شما